Strategia Wojskowa Republiki Czeskiej. Opis.

Strategia wojskowa Republiki Czeskiej została przyjęta 23 lipca 2008 roku ukazuje polityczno-militarne dążenia naszych południowych sąsiadów. W dokumencie ukazana jest chronologia powstania strategii oraz to w jaki sposób dokument został wykonany. Jeśli zaś chodzi o stronę merytoryczną, możemy dowiedzieć się jaka jest rola NATO oraz Unii Europejskiej dla tworzenia bezpieczeństwa w Czechach. Wcześniejsza strategia obowiązywała od 2004 roku. W dokumencie określono jaki sposób będą rozwijały się Czeskie siły zbrojne. Za główny punkt ciężkości uznano przystosowanie wojska do możliwości uczestniczenia w misjach zagranicznych, ekspedycyjności oraz przy wsparciu administracji publicznej – reagowania na sytuacje i zdarzenia kryzysowe. Zwrócono uwagę na potrzebę dofinansowania armii, tak aby mogła być w pełni kompatybilna w działaniach podejmowanych przez NATO i UE. Strategia dzieli się na pięć rozdziałów: Wstęp, Strategia Obrony, Polityczno – wojskowe ambicje, Rozwój zdolności i zasady budowy sił zbrojnych, Zakończenie. Wstęp zawiera stwierdzenie określające miejsce strategii w procesie legislacyjnym dotyczącym bezpieczeństwa i obronności kraju. Stwierdza się, że Strategia wojskowa Czech jest zbiorem podstawowych zasad zapewnienia obrony państwa i rozbudowy sił zbrojnych. Strategia wojskowa jest punktem wyjścia do opracowania nawiązujących strategii i koncepcji w dziedzinie zapewnienia obrony oraz impulsem do przeprowadzenia ewentualnych zmian legislacyjnych. We wstępie strategii możemy znaleźć również wymienione główne zjawiska które zagrażają interesom Republiki Czeskiej. Możemy zaliczyć do nich: narastanie ekstremizmów, terroryzm, proliferację broni masowego rażenia i jej środków przenoszenia. Następnie wymienia się kryzysy regionalne, które mogą się przerodzić nawet w międzynarodowy konflikt zbrojny, wzrost potęgi ekonomicznej i militarnej niektórych państw, który może prowadzić do agresywnego forsowania ich interesów w polityce zagranicznej, włącznie z groźbą użycia siły militarnej. Do zagrożeń zalicza się ponadto: niestabilne środowisko wokół upadających państw, ograniczenie i celowe wstrzymanie dostaw surowców strategicznych, nadużycie informacji i technologii informatycznych, katastrofy ekologiczne i humanitarne. Analitycy czescy zakładają ze w przewidywalnym czasie obowiązywania strategii nie jest brany pod uwagę międzynarodowy konflikt konwencjonalny na terenie państw NATO i Unii Europejskiej. Jedną z możliwości przeciwdziałania wielu wymienionym zagrożeniom pozostaje ścisła współpraca z organizacjami regionalnymi oraz współpraca w ramach struktur NATO, Unii Europejskiej OBWE czy ONZ. Jeden z punktów strategii ukazuje czytelnikowi że w chwili obecnej obrona kolektywna jest największym gwarantem bezpieczeństwa, a także pozostaje najbardziej wiarygodnym zapewnieniem interesów Republiki Czeskiej. Strategia zawiera stwierdzenie, jakoby działania ,podejmowane przez organizacje wyspecjalizowane, wobec wszelkich „czynników zapalnych” jest sposobem zapewnienia bezpieczeństwa państwa. Dlatego też siły zbrojne Republiki Czeskiej powinny brać udział w militarnych działaniach „prewencyjnych” poza granicami kraju. Jest to w obecnym systemie militarnym jedyna rękojmia bezpieczeństwa i suwerenności narodu czeskiego. W rozdziale zatytułowanym Polityczno – wojskowe ambicje ukazano główne zadania oraz ramy i ograniczenia sił zbrojnych. Ustalono zasady używania sił zbrojnych w kraju a także poza jego granicami. W tym rozdziale dowiadujemy się że siły wojskowe Republiki Czeskiej będą brały udział w operacjach wojskowych poza granicami kraju, jedynie wtedy, gdy będzie to wynik szerszego wysiłku międzynarodowego. Mogą to być operacje zawiązywane zgodne z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych, lub tworzone ad hoc, w ramach koalicji międzynarodowej.

Misje na rzecz wsparcia pokoju Unii Europejskiej cz II

Jedną z misji prowadzonych przez Unię poza granicami kontynentu jest misja EUFOR Czad. Rozpoczęła się w 2007 roku, a jej prawne umocowanie znajduje opiera się o mandat Rady Bezpieczeństwa ONZ – jako misja MINURCAT. Działania sił UE obejmują ochronę ludności, pomoc humanitarną oraz zapewnienie bezpieczeństwa personelowi ONZ. Trzon sił stanowią Francuzi (dwa tysiące żołnierzy z trzy tysięcznego personelu), na drugim miejscu pod względem liczebności znajdowali się Polacy i Irlandczycy. Dla polaków misja zakończyła się po 18 miesiącach, przekazaniem strefy odpowiedzialności wojskom Mongolskim.

„Sąsiednią” operacją wykonywaną w ramach działań na rzecz wsparcia pokoju jest Artemida, czyli wsparcie siłami porządkowymi misji obserwacyjnej MONUC w Demokratycznej Republice Konga. MONUC trwa od 1999, natomiast Artemida od 2003 roku. Jej zadaniem jest wsparcie obserwatorów ONZ którzy padali ofiarami brutalnych ataków ze strony Kongijczyków. Innym powodem były nagminne przypadki łamania praw człowieka. Sekretarz Generalny ONZ Kofi Annan wezwał o utworzenie i rozmieszczenie tymczasowych międzynarodowych sił, dopóki osłabiona misja MONUC nie zostanie wzmocniona. 30 Maja 2003 roku Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję nr 1484, która zezwoliła na rozmieszczenie sił międzynarodowych IMEF (Interim Multinational Emergency Force). Siły międzynarodowe miały zabezpieczyć lotnisko i pilnować porządku w mieście, a także chronić obozy dla uchodźców. Misja zakończyła się 1 września 2003 roku przekazaniem zadań na ręce sił MONUC. Operacja Artemis była pierwszą akcją militarną Unii Europejskiej poza Europą i ważnym krokiem w rozwoju Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony.

Misje na rzecz wsparcia pokoju Unii Europejskiej cz I

Unia Europejska jako organizacja zrzeszająca kraje „starego” kontynentu, poza znacznym wsparciem gospodarczo-kulturowym przyczynia się także do budowania pokoju na świecie. Podstawowym dokumentem który daje jej mandat do dbania o bezpieczeństwo, jest traktat z Maastricht, wszedł w życie 1 listopada 1993 roku. Realizacja wspólnej polityki bezpieczeństwa w ramach Unii stworzyła szersze możliwości oddziaływania na państwa lub regiony zapalne. W ramach tego obszaru zainteresowań wyróżnia się cztery rodzaje misji podejmowanych przez organizację. Są to: misje policyjne, doradcze – cywilno-wojskowego wsparcia, doradcze w sprawach prawnych – misje monitorujące oraz misje wojskowe. Do dnia dzisiejszego przeprowadzono łącznie dziewięć misji (trzy policyjne; jedną doradczą; dwie monitorujące; trzy wojskowe). W trakcie jest kolejnych dziewięć (cztery policyjne; trzy doradcze i po jednej monitorującej i wojskowej).
Pierwszą misją w ramach Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, była misja Concordia – misja wojskowa prowadzona w krajach byłej Jugosławii – republice Macedonii. Ustanowiona na bezpośrednią prośbę prezydenta Macedonii Borisa Trajkovskiego. Była kontynuacją misji Allied Hormony – prowadzonej w ramach NATO na tym obszarze. Głównym zadaniem operatorów, było niedopuszczenie do konfliktu pomiędzy macedończykami a mniejszością albańską. Założenia misji opierały się na postanowieniach Umowy Ramowej z Ohrydy z 13 sierpnia 2001 roku, zgodnie z którą wojska unijne miały przywrócić stabilność i bezpieczeństwo wewnętrzne, chronić niepodległość i integralność terytorialną Macedonii oraz przerwać spiralę wrogości i przemocy. w skład misji, rozpoczętej 31 marca 2003 roku, weszło 450 żołnierzy z 13 krajów Unii i 14 innych państw. Szefem CONCORDII był niemiecki admirał Rainer Feist. Oddziały zostały wycofane z Macedonii 15 grudnia 2004 roku, a zadania CONCORDII przejęła misja policyjna UE EUPOL PROXIMA. Prawie równocześnie co Concordia, rozpoczęta została misja EUPM (European Union Police Mission). Obszar misji został przejęty od wojsk ONZ, była to pierwsza misja o charakterze wdrażania pokoju. Mandat reguluje odbudowę instytucji państwowych a także szkolenia policyjne kraju.
Misja trwa do dziś, uczestniczy w niej 26 państw – ponad pół tysiąca funkcjonariuszy.
Następną misją – będącą kontynuacją Concordii, była Proxima (misja EUPOL Macedonia – grudzień 2003). W zakres działań wchodziło zwalczanie zorganizowanej przestępczości a także promowanie europejskich standardów funkcjonowania policji. Poprzez podejmowane działania przyczyniła się do budowania partnerskich relacji z sąsiadami Macedonii. Zakończyła si 14 grudnia 2005 roku. Kontynuacją tej misji były działania podjęte w ramach EUPAT (European Union Police Advisory Team). Zaliczało się do niej doradztwo policyjno cywilne. Trwała rok od zakończenia EUPOL-u.

Drugą misją wojskową po Concordii, w rejonie Bałkańskim była misja Althea (European Union Force Bośnia i Hercegowina). Rozpoczęta w grudniu 2004 roku misja ma charakter wymuszania pokoju w regionie. Podstawowe cele dotyczą zapewnienia bezpieczeństwa ludności Bośni i Hercegowiny a także między innymi ochronę granic. Pobocznym celem jest wspieranie Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii. Misją kierują aktualnie Hiszpanie (dowódcą od 4 grudnia 2007 jest generał major Ignacio Martin Villalain). W skład misji wchodzą następujące oddziały:
• Międzynarodowa Grupa Bojowa (Multinational Task Force – MNTF) Północ dowodzi Austria
• MGB Południowy Wschód, dowodzą Niemcy
• MGB Północny Zachód, dowodzi Wielka Brytania
• Zintegrowany Oddział Policyjny (Integrated Police Unit – IPU), dowodzą Włochy
W misji EUFOR uczestniczą 22 państwa UE i 11 państw spoza UE. Według stanu na listopad 2005 r. wystawili oni 6270 żołnierzy. Najwięcej żołnierzy jest pochodzenia Niemieckiego, Włoskiego oraz Brytyjskiego. Wśród misjonarzy znajdują się także Polacy (pod względem ilościowym zajmują siódme miejsce).

National Security Strategy - Wnioski

Administracja prezydenta Obamy stworzyła strategię której główna oś nadal oparta jest na zwalczaniu terroryzmu, jednak ostrożniej podchodzi do walki ze „złymi tego świata”, niż robił to gabinet Busha juniora. Dokument zawiera te same treści, jednak akcenty i priorytety są rozłożone inaczej niż to było robione wcześniej. Najpoważniejszym zagrożeniem które zostało uznane w obecnej strategii jest pozyskanie broni masowego rażenia przez organizacje terrorystyczne.
Dokument przedstawia nam obraz działań i życzeń obecnej administracji które jeśli zrealizowane przyczynią się do poprawy jakości życia nie tylko amerykanów, ale także wszystkich ludzi na ziemi. Jest to z pewnością prawda, jednak z drugiej strony opcja demokratyczna pokazuje nam lifting poprzednich strategii republikanów w której główne zadania były bliźniaczo podobne. Zmiany priorytetów nie przyczynią się do zmiany wizerunku Ameryki na świecie – czego społeczeństwo Amerykańskie z pewnością by sobie życzyło. Bycie światowym „super bohaterem” niesie ze sobą zarówno korzyści jak i zagrożenia. Do tych drugich z pewnością zaliczyć można niepochlebne wypowiedzi i stosunki z krajami Bliskiego Wschodu, które nieoględnie mówiąc, nienawidzą Ameryki za jej działalność i próby sterowania układami światowymi. Dokument zawiera wiele istotnych elementów które mają na celu pomóc w sprawnym kierowaniu potężną machiną jaką są Stany Zjednoczone.

National Security Strategy - Analiza dokumentu cz.III

Trzeci rozdział jest opisem działań które powinny zostać podjęte w celu uzyskania maksymalnej skuteczności w dążeniu do realizacji założonych zamierzeń. Cele wydzielone są w czterech kręgach zainteresowań – Bezpieczeństwo; Dobrobyt; Wartości; Ład Międzynarodowy. Strategia nie wyróżnia głównego obszaru, a także co ważniejsze zakłada że żaden nie może istnieć w izolacji. Wszystkie obszary są ze sobą złączone, a cele można zrealizować jedynie poprzez działania na wszystkich polach jednocześnie.

Bezpieczeństwo

Głównym założeniem jest zapewnienie ochrony obywatelom amerykańskim zarówno w kraju, jak i poza jego terytorium. Istotnym zadaniem jest kontrola oraz zwalczanie wrogich przejawów terroryzmu w Afganistanie i Pakistanie. Ważnym celem jest także zlikwidowanie organizacji terrorystycznej al Kaida. Aby to osiągnąć zakłada się przeprowadzanie precyzyjnie wymierzonych uderzeń prewencyjnych przy użyciu specjalnych jednostek wojskowych. W rozdziale mowa jest także o proliferacji broni masowego rażenia, oraz o zadaniach jakie stoją przed instytucjami państwowymi aby ukrócić ten proceder.
W dalszej części rozdziału możemy przeczytać o dążeniu do wspierania zmian demokratycznych w Iranie, a także do wspierania budowy pokoju pomiędzy Izraelem a Palestyną. Po raz kolejny widać to patriarchalny stosunek do krajów Bliskiego Wschodu, nad którymi Stany Zjednoczone chcą sprawować „opiekę”.
Jednym z założeń jest walka z cyber terroryzmem, tak powszechnym w dzisiejszym świecie. Administracja Baracka Obamy chce inwestować w nowe technologie pozwalające na maksymalne zabezpieczenie systemów IT przed atakami informatycznymi.

Dobrobyt

Podstawą przewodnictwa USA na świecie jest generalnie rzecz biorąc dobrobyt jego obywateli. Aby stworzyć dobrobyt potrzebna jest silna gospodarka która napędzi koniunkturę w czasie kryzysu gospodarczego. Poza aspektem ekonomicznym o dobrobycie decyduje również informacja – której przepływ i do której dostęp powinien być swobodny dla każdego Amerykanina. Obecna administracja rządowa dąży do wspierania edukacji oraz inwestowania w kapitał ludzki który ma stanowić o przyszłości kraju. Ma to się odbywać poprzez podniesienie standardów edukacji na wszystkich poziomach edukacji, inwestycję w technologie i naukę a także poprzez wymiany międzynarodowe na uniwersytetach. Dobrobyt ma zostać osiągnięty również poprzez mądre i przemyślane wydawanie podatków obywateli.

Wartości

Ostatnie lata to przede wszystkim walka z terroryzmem na świecie. Podczas trwania operacji w Iraku i Afganistanie, społeczność międzynarodowa mogła ujrzeć „drugą twarz” Ameryki. Niejednokrotnie amerykańscy żołnierze dopuszczali się aktów przemocy na więźniach. Dlatego też głównym zadaniem stawianym w strategii jest zakazanie tortur i dwuznaczności w kontaktach z więzionymi terrorystami. Idąc za ciosem amerykanie chcą zalegalizować walkę z terroryzmem – akcje kontrterrorystyczne powinny być zalegalizowane, nie może być mowy o działaniach nie zgodnych z prawem międzynarodowym. Ochrona praw człowieka, czy krzewienie wartości demokratycznych za granicą są kolejnymi aspektem nad którym ma zamiar pracować gabinet prezydenta Obamy.

Ład Międzynarodowy

Na pierwszym miejscu stawiane są sojusze z NATO i udział w ONZ, dzięki nim USA chcą budować i umocnić porządek międzynarodowy. Wzmocnienie relacji ze sprzymierzeńcami – Unia Europejska oraz NATO ma za zadanie odciążyć Stany Zjednoczone w roli którą pełnią od ponad pół wieku. W dalszej części podrozdziału jest mowa o wzmocnieniach partnerskich z krajami Ameryki Południowej oraz Azji. Wymienione są również zadania jakie musi wykonać administracja zarówno w kraju jak i za granicą na rzecz wspierania ładu i pokoju na świecie.

National Security Strategy - Analiza dokumentu cz.II

Drugi rozdział dokumentu opisuje strategiczne cele do których powinna dążyć Ameryka. Na wstępie wyróżniono cztery główne obszary zainteresowań obecnej administracji. Należą do nich:

• Ochrona obywateli Amerykańskich zarówno w kraju jak i za granicą
• Silny, rozwijający się system ekonomiczny państwa
• Ochrona i respektowanie norm i zwyczajów międzynarodowych
• Zapewnienie bezpieczeństwa i możliwości rozwoju poprzez współpracę międzynarodową.

W dalszej części tego rozdziału mowa jest o najistotniejszych problemach które dotykają w ostatnim czasie USA. Dokument nawiązuje do wydarzeń z 11 września 2001 roku oraz konsekwencji tego zdarzenia czyli zaangażowania się w wojnę z terroryzmem w Afganistanie, a także wojnę w Iraku. Kolejnym istotnym problemem jest kryzys gospodarczy który dotkną w ostatnim czasie społeczność międzynarodowa, a przede wszystkim USA. Mowa jest również o innych graczach na arenie międzynarodowej którzy odgrywają znaczną rolę regionie – Rosja, Chiny i Indie. W tym rozdziale znajduje się również odniesienie do wzmacniania współpracy poszczególnych agend rządowych. Po słowach „To succeed, we must update, balance, and integrate all of the tools of American power and work with our allies and partners to do the same” następuje odniesienie które służby i w jakim stopniu powinny ze sobą współpracować. Mowa tu o: Obronności, Dyplomacji, Ekonomii, Rozwoju Gospodarczym, Bezpieczeństwie Narodowym, Wywiadzie, Sektorze Prywatnym oraz Sektorze IT.
W tym rozdziale na uwagę zasługuje fragment zatytułowany Pursuing Comprehensive Engagement (Dotrzymywanie wielostronnych zobowiązań ). Strategia odnosi się w tym miejscu do ostatniego półwiecza USA na arenie międzynarodowej. Wyjście z pozycji mocarstwa które pomogło krajom Europejskim po II Wojnie Światowej jest odniesione w dokumencie do obecnej sytuacji na Świecie. Ameryka dąży do zacieśnienia współpracy z głównymi sojusznikami w Europie, Azji, na Bliskim Wschodzie i Ameryce Południowej. Stawia się jednak w tych stosunkach nie jako partner, lecz protektor narzucający własną wizję. Strategia zakłada użycie wszystkich wymienionych wcześniej rządowych sektorów do osiągnięcia zamierzonych celów. Sojusze są traktowane jako uprawomocnienie używanej w ostatnich czasach siły, podczas różnych konfliktów. Poprzez zacieśnienie współpracy USA rozumieją również zapewnienie bezpieczeństwa swoim sprzymierzeńcom. Za głównych sprzymierzeńców, o znaczeniu strategicznym administracja Baracka Obamy uważa Wielką Brytanię, Francję oraz Niemcy, natomiast głównym sojuszem wojskowym pozostaje organizacja Paktu Północnoatlantyckiego.

Komentarz

Szanowni Goście!
Ponieważ dziś o godzinie 19.00 blog został odwiedzony przez 160 osobę, w przeciągu 5 miesięcy istnienia bloga chciałbym zwrócić się z prośbą.
Otóż, teksty które zamieszczam są konsekwencją moich zainteresowań, a także nierzadko, przeprowadzanych prac badawczych na niewielką skalę. Byłbym niezmiernie wdzięczny za każdy komentarz, który zostałby pozostawiony przez odwiedzających Perymetr.

Dziękuję

Semper Fi!

National Security Strategy - Analiza dokumentu cz.I

Strategia bezpieczeństwa narodowego USA (National security strategy of United States of America - NSSUSA) jest dokumentem wydanym przez admninistrację Baracka Obamy w  maju 2010 roku, a więc 14 miesięcy po objęciu urzędu. Dla porównania w Polsce obowiązuje strategia opracowana w 2007 roku, za prezydentury Lecha Kaczyńskiego, wraz z jej aktualizacjami. NSSUSA jest sześćdziesięciu stronnicowym dokumentem (polska strategia zawiera 37 stron), i składa się z następujących rozdziałów:

1.                               Overview of National Security Strategy (Przegląd strategii bezpieczeństwa narodowego);

2.                               Strategic Approach (Cele strategiczne, i dążenie do nich);

3.                               Advancing Our Interests (Dążenie do spełnienia zainteresowań);

4.                               Conclusion (Wnioski[1]).

Każdy z rozdziałów zawiera listę zadań, i celów szczegółowych do których dąży obecna administracja, a które wynikają z amerykańskiego odbioru rzeczywistości międzynarodowej.

Warto wspomnieć że obecna strategia jest kontynuacją polityki amerykańskiej, która odchodzi od zasad izolacjonizmu, wynikających z doktryny Monro’e, a. Polityka, i stosowane rozwiązania, nie wikłania się w konflikty globalne była obecna jeszcze przed II Wojną Światową. USA które przez pół wieku prowadziły nieustanny wyścig o dominację z Związkiem Radzieckim podczas trwania Zimnej Wojny, otworzyły się na działania na obszarze globu Ziemskiego. Zerwanie z izolacjonizmem, pozwoliło Ameryce zająć miejsce hegemona na arenie międzynarodowej tuż po upadku bipolarnego ładu. Działania podejmowane przez różne administracje, a których celem było „pokonanie” Rosjan, zmuszały do wybierania i wspierania tzw. mniejszego zła. Pomoc i CIA w szkoleniu mudżahedinów podczas wojny ZSRR z Afganistanem, czy też finansowanie Saddama Husseina, w zamian za jego anty sowiecką lojalność, były krokami które w przyszłości mogły obrócić się przeciwko USA. Ostatnia dekada to czas zbierania plonów polityki stosowanej w latach 80 wobec potencjalnych sojuszników USA. 11 września 2001 roku, dochodzi do zamachu terrorystycznego na kompleks World Trade Center w Nowym Jorku, oraz budynek Pentagonu w Waszyngtonie. Wokół samego zamachu pojawia się wiele niewyjaśnionych kwestii, i teorii spiskowych. Administracja Georga W. Busha wydaje wojnę terroryzmowi, tzw. „Osi zła”.

Skutkuje to tym że wszystkie działania amerykańskie skierowane są na odnalezienie, złapanie i ukaranie terrorystów odpowiedzialnych za zamachy, przede wszystkim organizacji islamskiej Al Kaidy, która przyznała się do przeprowadzenia zamachu. Od 2001 roku w Afganistanie prowadzona jest operacja Enduring Freedom której priorytetowym celem jest ukaranie zamachowców, od 2003 do 2010 w Iraku prowadzone są działania wojenno-stabilizacyjne których celem jest obalenie reżimu Saddama Husseina, od 2011 roku Amerykanie biorą udział w operacji Odyssey Down w Libii. Ponowne skierowanie uwagi na Bliski Wschód a także walka z terroryzmem wydawała się być głównym zadaniem administracji Georga W. Busha. Po dwóch latach prezydencji Baracka Obamy widzimy że nie zamierza on rezygnować ze ścieżki którą wyznaczył Bush junior.

---

[1] W wolnym tłumaczeniu przyp. autora