National Security Strategy - Analiza dokumentu cz.II

Drugi rozdział dokumentu opisuje strategiczne cele do których powinna dążyć Ameryka. Na wstępie wyróżniono cztery główne obszary zainteresowań obecnej administracji. Należą do nich:

• Ochrona obywateli Amerykańskich zarówno w kraju jak i za granicą
• Silny, rozwijający się system ekonomiczny państwa
• Ochrona i respektowanie norm i zwyczajów międzynarodowych
• Zapewnienie bezpieczeństwa i możliwości rozwoju poprzez współpracę międzynarodową.

W dalszej części tego rozdziału mowa jest o najistotniejszych problemach które dotykają w ostatnim czasie USA. Dokument nawiązuje do wydarzeń z 11 września 2001 roku oraz konsekwencji tego zdarzenia czyli zaangażowania się w wojnę z terroryzmem w Afganistanie, a także wojnę w Iraku. Kolejnym istotnym problemem jest kryzys gospodarczy który dotkną w ostatnim czasie społeczność międzynarodowa, a przede wszystkim USA. Mowa jest również o innych graczach na arenie międzynarodowej którzy odgrywają znaczną rolę regionie – Rosja, Chiny i Indie. W tym rozdziale znajduje się również odniesienie do wzmacniania współpracy poszczególnych agend rządowych. Po słowach „To succeed, we must update, balance, and integrate all of the tools of American power and work with our allies and partners to do the same” następuje odniesienie które służby i w jakim stopniu powinny ze sobą współpracować. Mowa tu o: Obronności, Dyplomacji, Ekonomii, Rozwoju Gospodarczym, Bezpieczeństwie Narodowym, Wywiadzie, Sektorze Prywatnym oraz Sektorze IT.
W tym rozdziale na uwagę zasługuje fragment zatytułowany Pursuing Comprehensive Engagement (Dotrzymywanie wielostronnych zobowiązań ). Strategia odnosi się w tym miejscu do ostatniego półwiecza USA na arenie międzynarodowej. Wyjście z pozycji mocarstwa które pomogło krajom Europejskim po II Wojnie Światowej jest odniesione w dokumencie do obecnej sytuacji na Świecie. Ameryka dąży do zacieśnienia współpracy z głównymi sojusznikami w Europie, Azji, na Bliskim Wschodzie i Ameryce Południowej. Stawia się jednak w tych stosunkach nie jako partner, lecz protektor narzucający własną wizję. Strategia zakłada użycie wszystkich wymienionych wcześniej rządowych sektorów do osiągnięcia zamierzonych celów. Sojusze są traktowane jako uprawomocnienie używanej w ostatnich czasach siły, podczas różnych konfliktów. Poprzez zacieśnienie współpracy USA rozumieją również zapewnienie bezpieczeństwa swoim sprzymierzeńcom. Za głównych sprzymierzeńców, o znaczeniu strategicznym administracja Baracka Obamy uważa Wielką Brytanię, Francję oraz Niemcy, natomiast głównym sojuszem wojskowym pozostaje organizacja Paktu Północnoatlantyckiego.