Strategia Wojskowa Republiki Czeskiej. Opis.

Strategia wojskowa Republiki Czeskiej została przyjęta 23 lipca 2008 roku ukazuje polityczno-militarne dążenia naszych południowych sąsiadów. W dokumencie ukazana jest chronologia powstania strategii oraz to w jaki sposób dokument został wykonany. Jeśli zaś chodzi o stronę merytoryczną, możemy dowiedzieć się jaka jest rola NATO oraz Unii Europejskiej dla tworzenia bezpieczeństwa w Czechach. Wcześniejsza strategia obowiązywała od 2004 roku. W dokumencie określono jaki sposób będą rozwijały się Czeskie siły zbrojne. Za główny punkt ciężkości uznano przystosowanie wojska do możliwości uczestniczenia w misjach zagranicznych, ekspedycyjności oraz przy wsparciu administracji publicznej – reagowania na sytuacje i zdarzenia kryzysowe. Zwrócono uwagę na potrzebę dofinansowania armii, tak aby mogła być w pełni kompatybilna w działaniach podejmowanych przez NATO i UE. Strategia dzieli się na pięć rozdziałów: Wstęp, Strategia Obrony, Polityczno – wojskowe ambicje, Rozwój zdolności i zasady budowy sił zbrojnych, Zakończenie. Wstęp zawiera stwierdzenie określające miejsce strategii w procesie legislacyjnym dotyczącym bezpieczeństwa i obronności kraju. Stwierdza się, że Strategia wojskowa Czech jest zbiorem podstawowych zasad zapewnienia obrony państwa i rozbudowy sił zbrojnych. Strategia wojskowa jest punktem wyjścia do opracowania nawiązujących strategii i koncepcji w dziedzinie zapewnienia obrony oraz impulsem do przeprowadzenia ewentualnych zmian legislacyjnych. We wstępie strategii możemy znaleźć również wymienione główne zjawiska które zagrażają interesom Republiki Czeskiej. Możemy zaliczyć do nich: narastanie ekstremizmów, terroryzm, proliferację broni masowego rażenia i jej środków przenoszenia. Następnie wymienia się kryzysy regionalne, które mogą się przerodzić nawet w międzynarodowy konflikt zbrojny, wzrost potęgi ekonomicznej i militarnej niektórych państw, który może prowadzić do agresywnego forsowania ich interesów w polityce zagranicznej, włącznie z groźbą użycia siły militarnej. Do zagrożeń zalicza się ponadto: niestabilne środowisko wokół upadających państw, ograniczenie i celowe wstrzymanie dostaw surowców strategicznych, nadużycie informacji i technologii informatycznych, katastrofy ekologiczne i humanitarne. Analitycy czescy zakładają ze w przewidywalnym czasie obowiązywania strategii nie jest brany pod uwagę międzynarodowy konflikt konwencjonalny na terenie państw NATO i Unii Europejskiej. Jedną z możliwości przeciwdziałania wielu wymienionym zagrożeniom pozostaje ścisła współpraca z organizacjami regionalnymi oraz współpraca w ramach struktur NATO, Unii Europejskiej OBWE czy ONZ. Jeden z punktów strategii ukazuje czytelnikowi że w chwili obecnej obrona kolektywna jest największym gwarantem bezpieczeństwa, a także pozostaje najbardziej wiarygodnym zapewnieniem interesów Republiki Czeskiej. Strategia zawiera stwierdzenie, jakoby działania ,podejmowane przez organizacje wyspecjalizowane, wobec wszelkich „czynników zapalnych” jest sposobem zapewnienia bezpieczeństwa państwa. Dlatego też siły zbrojne Republiki Czeskiej powinny brać udział w militarnych działaniach „prewencyjnych” poza granicami kraju. Jest to w obecnym systemie militarnym jedyna rękojmia bezpieczeństwa i suwerenności narodu czeskiego. W rozdziale zatytułowanym Polityczno – wojskowe ambicje ukazano główne zadania oraz ramy i ograniczenia sił zbrojnych. Ustalono zasady używania sił zbrojnych w kraju a także poza jego granicami. W tym rozdziale dowiadujemy się że siły wojskowe Republiki Czeskiej będą brały udział w operacjach wojskowych poza granicami kraju, jedynie wtedy, gdy będzie to wynik szerszego wysiłku międzynarodowego. Mogą to być operacje zawiązywane zgodne z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych, lub tworzone ad hoc, w ramach koalicji międzynarodowej.